Aşk dediğin nedir?

Aklıma o şarkı geliyor direkt, “Aşk dediğin laftır derler sakın kanma onlara, yalnız sevilmekle kalma bir de sevmeyi ara.”

Kanmayalım kalmamasına da beni bu dizinin çiftleri bitirdi. Bir yanda ‘denemek istiyorum’ insanı Savaş, bir yanda can yakmayı görev edinmiş AlSel ve ‘çek fişimi’ diye bağıran bir Ali Mertoğlu, diğer yanda aşkı zayıflık gören Nazlı.

Haluk & Güneş çiftine hiç değinmiyorum çünkü kendileri dark side’ın eşiğine göz kırmakla meşguller bu ara.

Savaş, denize kolyeyi atacakken gördü Melisa’yı, gördüğü anda da durdu kalbi, kendi de söyledi ya sonrasında o gittiğinden beri ölü çünkü. Melisa değil belki, evet nedenleri vardı, evet gitmesi gerekti ama ardında ölü bir kalp bırakmasına gerek yoktu. Belki de Melisa’yı canlı kılan, ardında atmak için geri dönmesini bekleyen o ölü kalpti. Kendi isteğiyle de dönmedi üstelik, bir zorunluluk doğrultusunda gittiği yerden artık dönebileceğini öğrendiğinde koşmadı Savaş’a durdu bekledi. Savaş ne kadar mağdursa bu hikayede Melisa o kadar suçlu, Savaş ne kadar yara almışsa, Melisa o kadar sağlam. Gidenin ardında kalan, kalbi buza dönüşen, az darbe almış gibi çocukluğuna bir de gençliğinden, ilk aşkından vurulan bir adam Savaş.

İlk aşktan darbe alan sadece Savaş değil, ömrünün o kısmına bir darbe de Nazlı yiyor. Yarım kalmış bir hikaye tamamlanana yazdığından, geçmişten kalan bir kelebek bohem prensinin omzuna konduğundan. Nazlı hıncını onları simgeleyenden çıkartıyor, biz yoksak adımız da kalmasın bir duvarda izimiz de diyerek başlıyor karalamaya SavNaz’ı.

Nazlı’nın kalbi Melisa’yı Savaş’a sarılı gördüğü yerde paramparça oluyor, Savaş ise geçmişten geleni çok da hoş karşılamıyor.