Öncelikle dizinin başlangıcı ve New York sahnelerine bağlanışına bayıldım. Hikayeler bu kadar basit ve güzel başka nasıl anlatılırdı bilmiyorum. Sahneler arası geçişler de çok güzeldi. Dedim ya her şey mükemmel. Sanırım kötü tek bir şey söyleyemeyeceğim bu yazıda. Aman nazar değmesin! O kadar uzun zamandır  ne izlesem diye düşünüyor ve bekliyordum ki tam üstüne denk gelmiş, iyi de olmuş.

Gelelim Zeynep ve Fatih’e ;ikisi de çaresizken, işte tam da bu anlarında farkında olmadan New York’ta bir kafede tanıştılar ama onlar bile farkında değillerdi her şeyi yeniden hatta belki de ilk defa beraber yaşayacaklarının. Dizi konu itibari ile çok klişelere müsait olsa da ben  işleniş biçiminden hiç de rahatsız olmadım. Aynı konuya sahip birçok yerli ve yabancı dizideki esas kız ve esas oğlan arasındaki o yüksek gerilimli ilişki bu dizide yoktu. Diğerlerinin aksine bu dizide “samimiyet” vardı. Zaten bir dizide aradığımız en önemli şey de o samimiyet değil mi? Zeynep’in Fatih’e, Fatih’in Zeynep’e olan tutumları tam da olması gereken gibiydi. Evet, belki birden fazla samimi oldular ama en azından hiçbir şey konuşmadan gereksiz gerilimlerle aslında paylaştıkları bu “yalan”ın dışına da çıkmadılar. Sonuçta böyle bir işe kalkışıyorsan yani böyle büyük bir oyunu birisi ile oynuyorsan, aklına gelebilecek her şeyi o insanla paylaşmalısın. Gerek Fatih’in gerekse Zeynep’in ailesi konusunda birbirlerine olan destekleri de tam da olması gereken gibiydi.