Söze aşkla başlamışken oradan devam edelim.

Poyraz und Ayşegül aşkı beni benden alacak derece sahici gelmeye başladı. Bunun depresyon sürecimle alakası var mı bilemiyorum fakat harbiden sahicilik nehirlerinde yıkanmış gibiler artık gözümde. En derin bir aşkın portesi, doğa resmi, karakalem çizimi gibi. Çünkü âşık bir kadından başkası, bakınız Ayşegül, evine sorguya gelen polislere öyle davranamaz. Korkusuzca. Alay edercesine. Kimse de, doğruyu söyleyelim dostlar, Burçin Terzioğlu gibi oynayamaz o sahneyi. Gülmelere doyamadım. (Yazar az önce depresyonundan bahsetmiyor muydu, şimdi bu neyin gülmesi?)

Ayşegül, her ne kadar babasıyla paylaşamasa da Poyraz’ı, sonunda her iki taraf da Poyraz’ı yanında tutmayı başaracak. Zaten Ayşegül’ün evlenme teklifi etmesinden de bu aşkın bitmeyeceği, Bahri’nin bir daha araya giremeyeceği belli olmadı mı? Öyle bir oldu ki hem de, gören gözler tanık olmanın sorumluluğuyla neler yapacak kim bilir! Poyraz desek aşkından gözü kör olmuş fakat öte yanda Mümtaz var.

Mümtaz, Poyraz’ı bir uçurumun kenarında tuttuğunu düşünüyor. Fakat bence fena halde yanılıyor. Çünkü Poyraz’ın cambazlık yeteneği, şansı, kusursuz kusurları onu o uçurum kenarından kurtaracak. Mümtaz’ı da, Ünsal’la birlikte hapishane köşelerine fırlatacak. Hem de Leyla’nın pembe mantoyu Nejla’nın suratına fırlatmasından da beter bir fırlatma olacak bu. O zaman Ünsal’ın gazetecilik gücü de, Mümtaz’ın polis bağlantıları da onu kurtarmaya yetecek mi göreceğiz. Şöyle olası bir senaryo var ama: Ünsal ve Mümtaz, tastamam bu plandan bağımsız olarak devletin dehlizlerine sızmış olup bu çamurdan o dehlizdekiler yardımıyla kurtarılabilir. Ama bu da inandırıcılık sorunu yaratır. İçinden politik gizli bağlantılar geçmeyen dizi kalsın istiyoruz. Elimizdeki romantik komediler yetmiyor.