Gerçek bir başarı hikâyesi Serenay Sarıkaya’nınki. Televizyon oynayamayan modellerle doluyken Medcezir’de gün geçtikçe bir ekran fenomenine dönüşüyor Serenay. Elindeki şahane malzeme de etken elbette bu dönüşümde ama karakterine yaptığı etki de yadsınamaz. Dudaklarını büzüp mıy mıy konuştukça sahneyi içine çekiyor adeta, kimya oluşturamadığı tek bir ekran partneri yok. Üstelik kafasında intikam almak olan kötü kalpli kadın karakteri oynamak konusunda Angelina Jolie’yle yarışacak kadar çeşitli korkunç surat ifadeleri de yakalamış durumda.

İşler Lale Devri’ndeki “Geçiyordum uğradım” halini hatırladıkça daha da ilginçleşiyor. Senaryo etkisi tam da bu noktada ortaya çıkıyor işte. Aslında en net karşılaştırma Kenan İmirzalıoğlu ile. Deli Yürek’te takıma seviye atlatamayan rol oyuncusu gibi sağa sola koşturan Kenan; Alacakaranlık’ta Uğur Yücel tedrisatından geçtikten sonra Ezel’de buldu kendini. Bazen güzel yemek, doğru aşçı gerektirir.

Ece Yörenç çatışma kurma konusunda gerçek bir uzman. Kusurluluktaki kusursuzu da genelde yakaladığı için kanlı canlı karakterler de yaratabiliyor, daha Medcezir’in sezon açılışından kanıtladı dehasını yeniden. Unutmayın, kavuşamayan, birbirini uzaktan izleyen âşıkları seyretmek, kavuşmuş çiftlerin banal yaşamlarını takip etmekten çok daha keyif vericidir her zaman.

Küçükkene karabiberle tozu karıştırıp üstüne kabartma tozu koyduktan sonra su ekleyen, bir de o karışımı yemeye çalışan çılgın zihnisinirlere şahane bir deney önerim var. 7’de Deniz Yıldızı’nı izlemeye başlayın sonra 8’de Friends’e geçin. O çocukluk günlerini hatırlayıp mutlu olacaksınız. Gerçekten eşsiz bir deneyim.

İzmirliyim, İzmir milliyetçisi değilim. Simite simit, çekirdeğe çekirdek derim. (Kahrolsun içimdeki Ankaralı.) yalnız memleketimi özlediğim de bir gerçek. Benim Adım Gültepe bu yönden çok özel benim için. Hele o Deniz Sineması reklamı yapan araba. Şu hayatta toplasan beş kere gördüğüm amcam ve babamla Şan Sineması’nda gittiğimiz adını asla hatırlayamadığım rehineli film, annemle İzmir Sineması’nın devasa salonunda ağlaya ağlaya izlediğimiz Titanic, Kemeraltı’nın insan selinden bir boyut kapısıyla yepyeni bir dünyaya geçmiş gibi olduğunuz Sema Sineması, girişinde yangın çıktığı için izleyemediğim Aslan Kral’ı, 16 hafta vizyonda tutan Çınar Sineması… Son sinema salonu düştüğünde, son potalar otopark olduğunda, son yeşillik kamu alan TOKİ’ye devredildiğinde biz Yeni Türkiyeliler AVM’lerin yenilmeyen bir şey olduğunu anlarız belki.

Kaçak Gelinler’de olanlar dizinin değil sektörün, sektörü de geçtim bizim, hepimizin meselesi. Her şeyden önce tecavüz isimli korkunçluk “ Kaçak Gelinler Setinde Şok Olay!!!” diye sunulacak bir durum olmaktan çok uzak. Toplumumuzun en önemli sorunlarından birine bu kadar sığ yaklaşabilmeyi aklım hakikaten almıyor. Konuşmamız gereken sendikal haklar, işçi hakları, grev hakkı, sömürü düzeni, taşeronluk gibi modern toplumların çoktan aşmış olduğu konulardan ise yine kimse bahsetmiyor. Sette üç günde 45 saat çalıştıktan sonra kalp krizinden ölen set emekçisi ile Soma’da hayatını kaybeden maden işçisinin aynı sebeplerle can verdiğini kavradığımızda çok önemli bir eşiği aşmış olacağız.

Mehmet Ali Erbil’in evli çiftleri yarıştıracağı program Star’da başlıyormuş, ismi de Adını Sen Koy. Koyayım madem: Ben Bilmem Eşim Bilir.

Ankara Shopping Fest reklamlarını görmüşsünüzdür. Anlamadığım şey şu: İnsan, dönüştüğü felaketin reklamını yapacak kadar alçalabilir mi? Doktor Frankenstein canavarını yarattığında “İşte bakın ben böyle bir şey yaptım, siz de canavarlarınızı getirin,” diye festival düzenlemiş midir? Tüketim toplumunun parçası olmaktan gurur duyup bunu sergileyecek, reklamını yapacak ve koştura koştura bir alışveriş festivaline gidecek olmak da konformizmimizin benliği meşrulaştırdığı en dip nokta herhalde. Neyse; Ankara, Sıçing Fest’e dönüştüğüne göre temiz musluk suyu satılıyorsa ben de bir uğrarım belki.