Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
13- KARAGÜL:
Baran hakkında sayfalarca satırlar dökebilirim... Babasız büyümek zordur; ama babası olup da o babayı yaşayamamak daha da zordur. Yıllarca babası olmadan nefes almaya çalışmış Baran. Ne zaman ki büyümüş, aklı ermeye başlamış o zaman da babasının annesinden başka bir kadını sevdiğini, kendinden başka çocuklarının da olduğunu görmüş. Daha acı verici birşey olabilir mi ki derken babası ölmüş, hatta amcası tarafından onun için öldürülmüş. Sonra babasının İstanbul'daki ailesi gelip onun evine yerleşmiş. Bunların acısı tazeyken babasının aslında yaşadığına şahit olmuş ve ona kızgınlığından yine babasına doyamadan onu tekrardan kaybetmiş.
Yine herşey bitti, daha ne olabilir ki derken annesi bildiği Narin'in öz annesi olmadığını, hatta içten içe sevdiği ama söyleyemediği babasının İstanbul'lu karısı Ebru'nun annesi olduğunu öğrenmiş...
Baran şiir gibi bir çocuk. Bakışlarıyla, gururuyla, yaşadıklarıyla, ailesine kol kanat germesiyle çok başka, çok temiz, çok özenle yazılmış bir karakter... O yüzden Baran’ın Karagül’de okuduğu bu şiir de insanın en içine işleyen cinsten...
Baran: "Sizin hiç babanız öldü mü?”
