Şimdi şöyle oldu, ben gaflet uykumda, tek bölüm bile Downton Abbey izlememiş bir insan olarak yaşayıp gidiyordum şu hayatta. Sonra aşırı sıcak vesilesiyle evde 48 saat geçirdiğim bir hafta sonu iki sezon izleyip, o güne kadar boşa geçirdiğim ömrüme yandım oturdum. Sonrası zaten hızla geldi, kendimi durduracak değildim.

Bir keresinde, elimdeki tüm bölümler bitip yeni sezona kadar derbeder olmamak için izlemeye ara vermeyi denedim birkaç gün. Ama tabii ki yapamadım, normal hayata bir türlü karışamadım. Hep bir takım insanlar çayımı getirsin diye bekledim, sabahları servise yetişen bir kimse değil de, giyinme zili ile harekete geçen biriymiş taklidi yaptım, neden kabarık elbiseler yerine manasız kıyafetlerle gezdiğime anlam vermeye çalıştım, tabii en önemlisi Crawley ailesindeki her kadın gibi (ki bir Crawley olsaydım çoktan kendimi öldürmem gerekecek kadar yaşlıyım ama) zengin bir malikâne varisi ile evlenmeye çalıştım. Sonuncusu dâhil tüm konularda başarısız olduğumu söylemeye gerek bile duymuyorum. Violet Crawley’nin dünyanın en akıllı insanı olduğuna çabucak ikna oldum ve Kemal Pamuk kadar yakışıklı bir Türk diplomat var mı diye sormak için uluslararası ilişkiler okumuş arkadaşlarımı arama planları yaptım sinsice.