Bir yanda devletin polisinin, diğer yanda bilim-teknoloji devi bir şirketin tehdidi altında bu klonlar yalnızca birbirlerine güvenerek içine girdikleri açmazlardan çıkıyor. Arada her kahraman gibi ahlaki açıdan muğlak durumlarda kaldıkları da oluyor tabii. Elbette zekice tasarlanan her kahraman öyküsünde olduğu gibi Orphan Black’te de bu muğlaklıklar basit çözümlere ulaşmıyor. Alison’ın komşusu Aynsley’nin ölümüne seyirci kalmasının yanlış olduğunu biliyoruz elbet ama için için sevinmekten de kendimizi alamıyoruz. Ya da Doktor Leekie’nin kötü adam olduğunu bildiğimiz halde Dyad Enstitüsü’nün kaynaklarıyla yapılacak bilimsel araştırmalarının Cosima’yı kurtaracağını biliyoruz. Buffy’nin de bizi en cezbeden kısımlarından biri, Buffy Summers’ın karanlıkla olan flörtü (bkz. Angel ve Spike) değil miydi?

Trüklere ve görsel efektlere başvurmadan, zekice ve mizah dolu diyaloglarla bilim-kurgunun en sevilen konularından biri olan genetik klonlamayı, kadın kahramanlar vasıtasıyla hikâyeleştiren bu dizi, yayınlandığı ilk gün pek çoğumuzun kalbine taht kurdu. Sarah Michelle Gellar’dan sonra ekranda her gördüğümüzde bizi gülümseten bir kadın, Tatiana Maslany, var artık.

Son olarak buradan şöyle iddialı bir tahminde de bulunayım o halde: Dizi kendini bu kadar “kız kardeşler” arasındaki dayanışmaya adamışken Rachel’ın “kötü” kadın olarak kalacağına ihtimal vermiyorum. Zaten ikinci sezonun son bölümlerinde Rachel’ın çocukluk videoları ve ailesinin akıbetinin sırrının ortaya çıkması bu karakteri gözümüzde daha sempatik kılmaya başladı bile. Leekie gibi bilimsel araştırmaları için her türlü insaniyetten vazgeçebilecek bir “baba” tarafından büyütülen ve kendini şirketlere ait o insafsız rekabet zihniyetinin içinde bulan Rachel, tahminimce ileriki bölümlerde güven, sevgi ve dayanışma duygularını tadacak; kendini diğer klonlardan ayıran ego’sunun aslında onu hapseden bir kabuk olduğunu anlayacak.