Delinin biri kuyuya bir taş atar da kırk akıllı onu çıkaramaz ya hani. O deliler aslında çok akıllı olduğu için midir yoksa kendini akıllı sananlarda mıdır sorun? Peki bir kaç deli bir kuyuya bir dizi atsa. O dizinin içinde onlarca deli karakter olsa, her birinin hali ayrı deli olsa. Sonra ne olur? Akılları boşvermiş bir sürü deli o kuyuya iner mi diziyi izlemek için? İner iner. Ne Baba Candır'ın ne de biz seyircilerinin akıllı olmakla uzaktan yakından alakası yok çünkü. Deliyiz biz, hem de en su katılmamış cinsinden.

Şurada dizinin dördüncü ya da beşinci bölümünden sonra yazdığım bir yazı duruyor. Baba Candır'ı kullandığı mekanlardan biri sayesinde fark etmiştim. "Aa burası zart kafe değil mi ya?" ile başlayan macera sonra "Eğlenceli diziymiş"e döndü. "Yeni Nesil Aile Komedisi" dedikten bir süre sonra başka bir şeye döndü dizi. Belki hep öyleydi, ben geç fark ettim bilmiyorum. Sonunda sezon finalinde "41 kere maşallah," derken buldum kendimi. O yaz sıcağında öngöremediğim şey bu sezon finale kadar hiç bıkmadan, usanmadan, bırakmadan izleyeceğim tek yerli yapım olmasıydı. Bir sezona şöyle bir tepeden bakmadan önce yönetmeninden çaycısına bütün ekibe bu yüzden koca bir teşekkür. Şu sıkıcı sezona çok büyük renk kattınız, sağolun.

Salih Baba’yla başlayalım mı? O gerçek bir babaydı. Karısını kaybetse de üç çocuğu ve kız kardeşiyle birlikte orta karar bir hayat sürüyordu. Yufkacı Salih'in dükkanındaki her sahnede televizyondan burnuma ulaşan o mantı hamuru kokusu bir yana, eğlenceli adamdı Salih Baba. Ne zaman nasihat edecek olsa bir şeyler geliyordu başına bir aralar. Sonra nasihatlerini söyleyebilmeye başladı ama bu sefer de sağlık gitti elden. Kafa gidip gelmeye başladı. Emrecan'ı karakollardan toplarken, Ece'yle Nermin'in arasını bulmaya çalışırken, Egemen'in pisliklerini toplamaya çalışırken çok bile dayanmıştı zaten. Yine de n’olursa olsun bütün çocuklarının çapası olmayı sürdürdü. Üçünün de başına tonla şey geldi ama sonunda Salih Baba'nın yanında buldular kendilerini. Sadece onlar da değil. Gelinleri de, damadı da, dünürlerinin bir kısmı da hatta kızının eski sevgilisi de onun yanında buldular kendilerini. Her biriyle ilgilendi, hem kendisi eğlendi hem de biz eğlendik valla. Ekran babası olacaksan böyle olacaksın. Sezon sonunda kim olduğunu komple unutup, Ece ve Emrecan'ın düğünlerine engel olmasıyla da yılın troll babası ödülünü- şaka şaka gelecek sezon kendine gel Salih Baba’cım üzme bizi.

Evin diğer büyüğü var bir de; Nermin Hala, nam-ı diğer Tava Nermin. Bütün annelerin terlikle edindiği popülariteyi tercih etmeyip farklı bir silahla aleme nam salmayı başardı Nermin Hala. İlk başlarda evin en eğlencesiz, en duygusal, haliyle de en gereksiz karakteriyken bir noktada tüm ipleri eline aldı ve bütün aileyi istediği gibi yönlendirmeye başladı. Dahası dünür Müjde ve dizinin en itici insanı Müge'ye karşı savaşlarını kazanmayı başardı. Hatta Hasan Başkan'ın asistanı olarak Müge'den kurtulmamıza doğrudan katkı sağladı. Öl de, ölelim Tava Nermin. Yok yok, deme öyle bir şey. Gökten tavalar yağmaya başlamasın şimdi durduk yere.

Ece’yle Haluk ekranların uzun zamandır gördüğü en komik aşk hikayesini yazdılar. Ece, Tava Nermin'in bir boy küçüğüydü. Bulunduğu ortamda ipleri eline alma alışkanlığı ırsiydi. Fazla disiplinliydi, fazla da çalışkan. Haluk da deliydi, dizinin temsil ettiği her şeyi bünyesinde bulunduruyordu. Alıştığımızın aksine bu kez deli karakter aşkı için normalleşmedi, gitti sevdiği kızı da delirtti. Haluk Bey’le Ece Hanım didişe didişe sevdiler birbirlerini, bu arada sürekli darbe yediler. Özellikle de Haluk. Yemediği dayak şekli kalmadı, her türlü kaza onu buldu. Hele inşaat reklamında sırf Ece'ye hava atmak için başına bir gelenler var ki, hayattan en çok soğuduğun anda açıp izlemek lazım. Bir de birlikte oldukları andan itibaren istisnasız her hafta Ece tarafından terkedileyazması var ki, hiç o konuya girmiyorum bile. Uraz Kaygılaroğlu ve Berna Koraltürk bu sezon o kadar sükse yaptılar ki Baba Candır bittikten sonra- ya ne diyorum ben, Baba Candır 891415 sezon boyunca sürecek ne bitmesi.