Şu çok tüyler ürpertici bir gerçek; kadınların tek bir hatada bir anda üstünün çizilmesi acayip olağan. Hele üstlerinde kutsal annelik gibi bir hare de varsa, ki Helen’ın durumunda bu kutsal annelik çarpı dört oluyor, erkekler için konu kapanıyor. Aklını izanını koruması beklenen neden hep Helen, hayatına temiz bir sayfa açma hakkı neden ona verilmiyor? Neden tüm kabul edilebilir yanlışlar Noah’nın (çünkü bir meleğe aşık oldu) ve tüm korkunç yanlışlar Helen’ın? (çünkü beş para etmez Max’le yatıp kalktı)  Neden Helen sevgilisiyle bir haftalığına bile Arjantin’e gidemiyor da, Noah aylardır Allah’ın unuttuğu bir yerde küçük cennetçiğine sığınıyor? Ve Alison, yardım meleği, yaralı kuş, Noah’nın her daim yanında olan, çocuğu hastayken ona telefonun ucundan yardım elini uzatan adeta bir Florence Nightingale. Alison’ın derdine ve sadaketine inanmıyor değilim, sadece Noah’nın gözündeki Alison’ın işlevsel konumu kanımı donduruyor.

Şarkıdaki gibi Helen’ın kapısının kilidini, telefon numarasını, sürdüğü arabayı, her gün geçtiği yolu değiştiremediği bir hayatta ona bir günlük delirmek neden çok görülüyor? Helen kendi versiyonunda polis arabasında elleri kelepçeliyken Noah’yı gördüğü anda utançtan, pişmanlıktan başını öne eğip sadece “bize bunu neden yapıyorsun?” diyor. Noah’nın versiyonunda ise histerik kahkahalarına engel olamıyor.

The Affair’in en güzel yanı işte bu; kadın ve erkek bakı açılarını öyle bir ortalığa döküyor ki nereden toplayacağınızı bilemiyorsunuz. Şimdi söyleyin bakalım, “tehlikeli” kadınlara cadı diyerek onların hayatlarını bitiren Ortaçağ ilkelliğini 2015‘te New York’un orta yerinde hala nasıl canlı tutuyorsunuz ve neden yolunuza devam etmek uğruna ezip geçtiğiniz kadınları delilikle, histeriklikle ve anormallikle suçluyorsunuz?

Helen’ın delirme hakkına kimse dokunamaz.