Gıcık olduğum bir noktaya da yorum yapacağım: Poyraz’ın sinemaya gidip kendini perdenin önüne atması beni delirtti. Herhalde o filmi seyredenlerden biri olsaydım, bakınız Vesikalı Yarim, Poyraz’ın kafasına ne bulsam atardım. İçimin yağlarını eritirdim. O ne öyle? Romantizmin de bir sınırı, aşk deliliğinin de bir çizgisi, bir karizması var. Poyraz’ın çılgınlığı kadar gıcık edenini görmedim ben. Onun aşkında sabır sınayan bir yan da var gibi görünüyor bazı zamanlarda. Bazı zamanlarda. O filmin o müthiş repliğini ise yazı başlığı yapıyor, sözlerime burada son veriyorum.

Haftaya aynı ekranda, tahminlerde buluşalım.

Zira bu ekran Ünsal Özbakan und Mümtaz komplosunu yedi bölüm önceden tahmin etti.

Etti de ne oldu demeyelim. Olur mu?

Çok eğleniyoruz sonuçta.