İkinci bölümün yazısında yazmıştım sanırım.

Poyraz’ı rüşvet rezaletine, iftirasına tepetaklak düşüren Mümtaz demiştim. Hatta yetinmemiş, üstüne bir de bu işin içinde Ünsal Özbakan var demiştim. Sinan’ın velayeti bir gazeteciyi, ünlü bir gazeteciyi komiser dostlarından birini kullanmaya itmiş olabilir demiştim. Ya da buna benzer bir fikri farklı çeviriden aktarmıştım. Halen öyle düşünüyor, hatta görüyor ve arttırıyorum.

Mümtaz’ın bir şeyler karıştırdığını, eve giriş çıkışı nasıl yaptığını biliyoruz. Artık rüşvet olayıyla ilintili olduğu konusunda da kesin yargılarımız var. Telefonda konuştuğu kişinin Ünsal Özbakan olduğunu da biliyoruz artık. Başka bilmediğimiz gerçek kaldı mı?

Konuyla ilgili son cümlem: Mümtaz und Ünsal’ın tuvalette buluşmaları filan bir yana, iş onların da elinden çıktı ve çığ gibi önüne geçilemez biçimde büyüyor. Büyüyor. Yakında o kartopunun altında birilerinin kalacağı şüphe götürmez.

Ayşegül und Poyraz ilişkisine gelecek olursak. Şunu bir kenara yazalım bence: Birçok hikâyede çiftler birleşir, kavga edip ayrılır ve sonunda her şeyi unutup yeniden barışır. Bu açıdan “Aman ayrıldılar!” deyip kendimizi yerden yere vurmamıza, ağlamamıza, sabahlara kadar uyuyamamamıza filan hiç gerek yok. Tartışmalarının sevimliliğine bakmak, karşısına geçip o çiftin tartışırken dahi nasıl da uyumlu olduğunu fark etmek, pozitif düşünmek gerek. Sevdiğimiz bir çiftin ilişkisi hakkında neden negatif düşünelim ki hem? Ne olursa olsun? Kaldı ki bu kez de barıştılar ama anlaşalım şimdiden, bir daha ayrılıyormuş gibi yaptıklarında negatif düşünmeyeceğiz. Bu ilişkinin bittiğini düşünerek dövünmek yerine Sadreddin’in her şeyi daha ne kadar karıştırıp berbat edebileceğini hayal etmek daha keyifli olmaz mı?