Henry’nin eve gelmesiyle yola koyulan Don, ardında bıraktığı sahneye son bir bakış daha atar. Epey hüzünlü, “olmasaydı böyle” diyerek. Yıllar önce oradaki her şeye sahipti, her şeye. Ama oraya ne kadar ait olmadığını ve orada oldukça çocukları dahil içindekileri mutsuz edeceğini de yıllar içinde anladı. Umutsuz asla değil ama çaresizliğin bakışı; içindeki dünyayla o tablonun hiçbir zaman uyuşamayacağı gerçeği. Bunu kabullenmeye büyümek deniyor galiba.

Sylvia... Don’ın daha ne kadar dibi görebilir dediğimiz ilişkilerinden. Sally’nin ilişkilerini tüm çıplaklığıyla görmesi de ilişkilerinin pespayeliğinin üzerine tuz biber ekmişti. Her kötüde bir iyi vardır diyerek bu olayın, en azından Don’ın kızıyla olan ilişkisini düzeltme çabasına girişmesine, onunla yüzleşmesine olanak verdiğini söyleyebiliriz. Kağıt üstünde, Don’ın hala aynı dairede yaşadığı için Sylvia ve Arnold’la asansörde karşılaşmasına şaşırmamamız gerekir. Ama neden şimdi? Arnold’ın muhtemelen karısının itirafıyla öğrendiği bu ihaneti o boş laflar etsin de rahatlayalım diye mi gösterdi? Yoksa  Sylvia’nın hala güzel olduğunu, Don olsa da olmasa da her şeyin yerli yerine oturduğunu, hatta Diana’nın biraz da Sylvia’yı andırdığını? Belki. Tıpkı Betty’li ve çocuklu sahneye baktığı gibi bu sahneye de kısa süreliğine baktı Don, muhtemelen midesinden gelen gerçek bir öğürtüyle. Klasik ev cehennemine bile tekrar geri döner ama Sylvia’yla yaşadığı şeyi tekrar yaşamaz; yaşadığı utancı ve aşağılanmayı bir daha kimseden özellikle Sally’den duymaya katlanamayacağı için. Sahneyle ilgili son söz, Arnold’ın, ihanetin intikamını küçük oyunlarla almaya çalışması, Don’ın yanında hayatında hiç görmediği ve tanımadığı kadına alaycı yüz ifadesiyle laflar söylemesi hareketlerin en bayağısıydı. Büyük oynamayı bilseydi Don’la yüzleşmeyi seçerdi.