Bölümde dikkatimi çeken sahnelerden birindeHazal ile Cansu arasında geçen, Hazal'ın Cansu'ya söylediği cümle de vardı; "Benim annem öldü, seninki salonda oturuyor." Önceki bölümlerde Cihan'dan gizlice evden kaçan Hazal, arkadaşları ile Cansu'yu aşağılayan Hazal, derken Hazal'ın çoğu zaman dış kabuğunu görmüşüz sadece. Gülseren Hazal'ın dünyasında dalgalarla dolu bir okyanusun kenarındaki huzur dolu, güvenli bir limanmış meğer. Cenazenin defnedilişi esnasındaki haykırışları hala kulaklarımda.

Ya Cansu? Daha öz annesini bulduğu ilk andan itibaren onu olduğu gibi kabullenen, aradığı anne şefkatini ona bulan, anne gibi kokuyorsun dediği kadını kaybeden diğer kız... Bir anneyi kaybetmenin acısının büyüklüğünü karşılaştırmak gibi olmasın ama Cansu'nun üzüntüsünü tarif etmenin bir yolunu bulabilmiş değilim. Yıllar sonra kavuştuğu bir kişiyi, o kişi öz annesiyse eğer çabucak kaybediyorsa insan gerçekten dayanamayabilir. Biri yaptıklarından pişman olan Hazal, diğeriyse annesini yeni bulmuşken kaybeden Cansu...

Pişmanlık derken, Keriman ve Özkan geliyor doğrudan aklıma. Yıllarca ne acılar çektirdikleri Gülseren, ayrılmıştı en sonunda aralarından. Özkan için hayat artık daha da zor aslında. Geçmişte yaptıklarından dolayı kendisini affedememiş durumda her şeyden önce. Hazal gibi, o da pişman. Bölümün en huzurlusuysa Harun oldu öyle değil mi? Tuttuğu kiralık katil tarafından herhangi birinin öldürülmemiş olması ona bu iç huzuru bahşeden etken olmuştu. Yalnız yine de Cihan'ı öldürtmek için kiralık katil tuttuğundan beri Harun artık şu zamanda o köpeği veterine yetiştirmeyi bırakın, ağzıyla kuş tutsa dahi gözüme giremeyecek gibi. Ayrıca telefonda konuştuğu Maide halasından duyduğu kötü haberin ne olduğunu anlayabilmiş değilim.

Bölümün finalinde Ozan uzun süredir şüphelendiği Dilara'nın hamileliği konusunda yanılmayarak beklenen haberi Cansu ile birlikte hastanede öğrenmiş oldu. Yakında Dilara-Harun yüzleşmesi bizi bekliyor gibi. 52. bölüm buraya kadardı. Bir sonraki yazıda buluşmak üzere. Son olarak, bu 52 bölüm boyunca Gülseren Gülpınar/Gürpınar gibi unutmayacak bir karaktere hayat veren Nurgül Yeşilçay'a sonsuz teşekkürler ediyor ve ileriki işleri için başarılar diliyorum.