Bölümün silahın ateşlendiği ilk sahnesi, Cihan'ın morgdaki insanı en derinden etkileyen o son bakışı, Gülseren'in cenazesinin defnediliş anı, Hazal'ın haykırışları, Cansu'nun annesine doyamaması derken bölümle ilgili bir sürü sahne geliyor gözlerimin önüne. Gülseren'in dediği gibi bir rüyaydı, bitmiş miydi her şey? Yazıma nasıl başlayacağıma dair inanın ki aklımda bir fikir yok. Genellikle yazarken tıkandığım yerlerde müzik dinlerim. İyi gelir çoğu zaman. Şu an Sezen Aksu'dan Vazgeçtim çalıyor hatta. Bölümün havasına da uygun hem; veda.

Silahın ateşlendiği o sahne. Belki bir son, belki de yeni bir başlangıçın timsali. Düğün günü yaşanacak o kanlı olayı kim bilebilirdi ki, daha sonra olacakları bilebilsin? Zaman... Zaman her şeyin ilacı mıdır sahiden? En korkulu, en acılı günlerimizi, pişmanlıklarımızı unutturmaya gücü yeter mi gerçekten? Cihan; daima dimdik duran, güçlü, ideal bir eş, bir baba, bir dost. Silahın patladığı anki, o kırılma noktası, her şeyin anlamını yitirdiği, kendisini hayattan soyutlanmış hissettiği o küçücük an. Ben o an, o duyguyu hissetmiştim gerçekten Cihan'ın gözlerinde. Ve Gülseren... Son sözlerini söyleyerek ayrılmıştı aramızdan. Geriye sadece Cansu ve Hazal'a olan öğüdü, Cihan'a ettiği son ilan-ı aşkı ve kızları Dilara'ya emanet edişi kalmıştı kulaklarımızda.

Kız arkadaşı Zeynep'in eski kocası tarafından vurulacakken, Gülseren'in önüne atlamasıyla son anda hayatı kurtulan Ozan'a gelecek olursak, Ozan hala birilerinin kendisine küçük bir çocuğa anne babasının verdiği öğütler misali şunu yap, yapma, o yanlış bu doğru gibi öğütler vermesini mi bekliyor acaba? Ozan'ın yaşanlardan kendisini sorumlu tutmasını geçtim, Zeynep'in olayın sorumlusu olarak kendini görmesi ve haklı olarak Ozan'dan ayrılmasıyla ilgilendi Ozan efendi bölüm boyunca sanki hiçbir şey olmamışçasına. Ayrıca daha sonra Cihan'ın karşısına geçip, iki damla yaş akıtıp özür dilemesine de ne diyeyim inanmadım ben.