Yiğit, bir yandan Seyhan’ı ortadan kaldırma mevzusuyla meşgulken diğer yandan da yüzleştikleriyle savaş veriyordu. Fotoğraflarından sevdiği, özlemini fotoğraflarla giderdiği kızı karşısında duruyordu ama kardeşine “baba” diyordu. Elif, Kübra ve Emir’in kurduğu bir ailenin parçası olmuştu. Yaşayamadığı her şey Yiğit’in karşısında Elif olarak duruyordu. Emir, Elif’e Yiğit’i anlatarak büyütmüştü. Yiğit’i amcası olarak biliyordu ama asla varlığından bihaber değildi. Emir de, Kübra da bir gün Yiğit’in döneceğini biliyorlardı. Yiğit, hiçbir yerden ve hiç kimseden temelli gidecek bir adam değil, hiçbir zaman olmadı. Bunu bilerek Elif’i bir keşmekeşin içinde büyütmelerine kızsam mı, “Tabii ki kendi hayatlarını kuracaklar, seviyorlar birbirlerini,” diyerek sırtlarını mı sıvazlasam bilemiyorum. Tek bildiğim; Yiğit ne kadar acımasız bir adam olursa olsun, ne kadar hata yapmış olursa olsun kızıyla bu duruma gelmeyi hak etmiyordu. Doğmamış bebeğinin acısı zaten kalbinde yara açıyorken, kızına bir yabancı gibi sarılıyor olması… Yiğit’in cezası kızı olmamalıydı.