Geçtiğimiz hafta Yiğit’e gözyaşları içinde veda etmiştik. Kızına vedası, dostlarına vedası, kardeşine edemediği veda… Hepsi boğazımızda düğüm olmuştu. Bu haftayı da nerede bıraktıysak orada devraldık. Yiğit gitmişti, onun gidişiyle herkes boşluğa düşmüştü. Yiğit ise elinde kızının fotoğrafı, zihninde kaybettiklerinin hatırası… Tüm hüzünlerini denizin ortasına savurmaya gitmişti. Yiğit gitti, gidişinin üzerinden yıllar geçti. Herkes kendisine yepyeni bir hayat kurdu, bir şekilde yoluna devam etti. Bir tek Yiğit, hala aynı anılar ve kayıplar hapishanesinin içinde yaşıyordu. Bir kutunun içine hapsetmişti kendisini… Ama nereye kadar? Seyhan’ın kutusu açılana ve içinden bitti sandıkları tüm kötülük çıkana kadar.