Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
Gelelim Yusuf’a. Akıl almaz oyunuyla, Sarp’ın duygularıyla oynayan Müdür, büyük zorluklarla yüzleşecek gelecekteki bölümlerde, belli. Hatta bütün yaptıklarından sonra ‘ünlü baba da gizli polis çıkmasın,’ diye düşündüm. Belki de Celal’i ele geçirmek için söylemiyor bildiği gerçekleri. Zaten bir şeyleri sakladığı belliydi de ne olduğunu hala anlayabilmiş değiliz. Ama sürekli, “Ee, ne yapacaksın?”, “Hadi çocuğum göreyim seni”, “Haberlerini bekliyorum” gibi cümlelerin dışına çıkamayan komiser, Celal kadar suçlu bence. Birinin dengesini bozmak için ondan bir şey almak zorunda değilsiniz, Yusuf da Sarp’ın kardeşini kaçırmadı belki ama ona karşı zaafını kullanıyor. Yani görev icabı bunun daha iyi olacağına inansaydı, o da kaçırmaz mıydı zaten?
.jpg)
Ahmed Arif, Bir Akşamüstüdür’de şöyle der:
“Bir akşamüstüdür katil, muhteşem
Alıp götürmüşler dost dediğini
Almış rüzgârlar içini,
Ümide benzer, sevdaya benzer…”
Çok severim. Buradaki duruma da benzettim: Biri barış ve huzur isterken mafya koynunda; katillerin içinde kardeşini arıyor. Çünkü; arkada Beethoven çalmıyor ama istenen şey bu: Dona nobis pacem! Öbürü kendini öğütmüş; kimseyi umursamıyor, yapayalnız. Bunların bir anneleri var: Kızgın ve yalnız yine. Kızlar var: Umutlular, inatçılar ama darbe almaya da müsaitler. Bir adam, sadece yıkıp dökmeyi biliyor! Alı al moru mor! Bir başka adam, doğru olanı yapmak için yalan söylüyor ve kendini iyi sanıyor. (Gerçi, belki de sanmıyordur). Bütün bunlara bakınca, bir sonraki bölüm ne olacağını kestirmek zor ama bütün karakterler heyecan yaratabilecek potansiyelde. Bekleyelim o zaman.
