Ulan İstanbul, ekranlara veda etti ama internet yayını ile hayatlarımıza dokunmaya devam ediyor. Üstelik çok daha dinamik, çok daha rahat, çok daha eğlenceli ve her şeyden önemlisi sansürsüz Ulan İstanbul izlemek inanılmaz keyifli... Gereksiz uzatmalar yok, “Ben zaman geçirmek için yazıldım!” diye bağıran ve izlerken esnediğin sahneler yok, makaslanan anlar yok, sahnenin ortasında gözümüze giren o buzlamalar yok, kulaklarımızı tırmalayan “BİP!” sesi yok, dakikalarca süren reklamlar yok, zaman israfı yok. Ulan İstanbul, bu yolda amacına ulaşsın veya ulaşmasın gerçekten cesaret isteyen ve milat denebilecek bir olaya imza attı. Var olan reyting sistemini elinin tersiyle iterek seyirciye kendi reytingini belirleme şansı tanıdı, üstelik çok ama çok cüzi bir miktara… Bana kalırsa ilk iki bölümde de ne kadar iyi bir şeyin temellerini attığını gösterdi. Ulan İstanbul’un bu yolda başarılı olmasını, istediğini almasını, amacına ulaşmasını ve sezon sonunda da bir sinema filmi ile bunu taçlandırmasını çok istiyorum. Onlar bu işi başlattı, evet ama seyirciye de bir şeyleri değiştirebilme gücünü verdiler. Umarım çıktıkları bu yolda sürekli söylenen “100.000 kişi izlemezse olmaz,” cümlesindeki rakamı katlayarak ilerlerler. Umarım piyasaya yepyeni bir kapı açarlar ve başka yapımları da bu şekilde cesaretlendirirler. Biz mi? Biz şimdi Ulan İstanbul’u daha çok seviyoruz!