Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
“Sana her zaman söylüyorum senin yüzünde gülmek var.
Bakınca bir yaşama ordusu çıkıyor aydınlığa.”
Selin’in ilan-ı aşkından sonra, Poyraz’ın 16563589. Ayşegül tasviri geldi. Edip Cansever’in bu yukardaki dizeleri hayat bulmadı da, n’oldu o sahnede? Hayatın anlamı asla klişe bir laf değildir, oldum olası kabul etmem zaten ama ölümün anlamı bir efsane oldu. Ölümün anlamlanması demek, ne demek? Şöyle sorayım: Ölüme mana yükleyebilir mi bir insan, bir başka insan için? Bugün insanlığın en korktuğuna, böylesine bir sevgiyle kafa atmak hangi yiğidin harcı? Hep diyorum, olay ‘Yalnızsak sebebisin Reis’e dönüyor diye. Böyle insanoğlu/kızı var mı hakikaten, bu gerçek olabilir mi? Biz beklemedeyiz anca, sen devam et göstermeye bunları, biz buralardayız. Olduuuu, aldım bir fıstık yanaklarınızdan.
Bu bölümün Poyraz-Ayşegül sahnelerini aldım, saklıyorum. Çapraz sorgu sahnesini hala açar, izler gülerim, bunları da aynen öyle yapacağım. Her türlü eleme, kedere, üzüntüye birebir, al bir doz bak, bi’şeyciğin kalmaz. Dram sahnelerini bir kenara koyuyorum, işin goygoy kısmını da çok iyi yürütüyor bu ikili. Repliklere bakınca da, güldürürken düşündürmek zeka işidir, dedirtiyor. Burada en yakın tahtaya bir tık tık lütfen. Şeyi de not ettim: Öldürüp, içine pamuk tıkıp, duvara asıp, gelip geçerken suratına tükürmeyi. Çok Hannibal gördüm sizi Reis. Sevgiler.
Sevgilicek çok mantıklı planlar yapıyorsunuz bravo size Poyraz-Ayşegül tekliğim de, işte işin bir de çevre kısmı var, onu da hesaba katsanız iyi olacak gibimsi. Körolası çöpçüler, Turgut’u süpürdüler. Hoş orada kaçması bir işe yaramadı, sonu ölüm oldu. Üstelik bir ipucu bile bırakmadı bize. “Adil’i sen bulamazsın, o seni bulur,” zaten bildiğimiz bir şeydi. Turgut bu maceraya ne kattı derseniz, kalıcı bir şekilde Selin’i bıraktı zannımca. Ayşegül ve Poyraz’a bulaşmadığı sürece bize uyar. Adil’i, İsmail’den ayırmak ne derece gerekli bir manevraydı bilemesem de, Reis kralını yapmıştır, inancım tam. Bekleyelim de görelim.
