“Beklemekte olduğun şey, ancak onu beklemeyi unuttuğunda gerçekleşir. Bu, evrenin ‘sen bakarken soyunamıyorum’ deme şeklidir,” demiş birileri. Poyraz unutmadı, unutacak bir arası olamadı. Unuttu yerine, aramaktan vazgeçtiği anda diyelim biz, anlaşmış olalım o kısımda. Geçen hafta palamutun peşinde koşan sincap teşbihini yapmıştım, yakaladım palamutu nihayet, çok mesuduz, palamutum da ellerinizden öper. Bizim Sümüklü Papatya yazmış ama ben jeneriğe yetişememiştim, göremedim Macit Koper isminin eklendiğini. Dolayısıyla bölüm sonu yastıkları kemiriyordum,  civciv mi çıkacak kuş mu çıkacak, kim çıkacak diye. Macit Koper çıktı. Sosyal medya tepkilerine baktım, bir kesimi pek tatmin etmemiş ancak bence gayet mükemmel olmuş. Yakışır yani. Yalnıııııız, İsmail’i de kolay harcamayalım lütfen. Şimdi biz onu Adil sanırken kötü adamlığı döktürdü o yanda Özkan Uğur. Gerçi bir şekiller şukullar yapmıştır Reis, getirmiştir onları karşı karşıya illa ki ama. Yoksa İsmail’le çevrilen onca dolabın bir anlamı kalmaz. Biz bekliyoruz n’apalım, açtık gözümüzü dört, sekiz, on altı bekliyoruz, hadi bakalım.

‘Bir Mucize Olsun’ mesela, olmaz ya, hadi oldu diyelim, Zülfikar bıraksın Çiğdem’i. “Sen mutlu oldun çipil bakışlım da, benim gülüm artık başka,” desin. “Ben aslan gibi çıktım o Sivas Spor-Real Madrid maçına, yenildim evet, çok da üzüldüm ama bir baktım ki lig daha bitmemiş, benim oynayacak topum varmış daha,” desin. “Yenilsem de sen en güzel hatıramsın ama benim de hamlamamam lazım, çıkıp oynamam lazım. Hem bu seferki benlik takım,” desin. Meselaaaa.

Zülfikar dolandı. Zaten o niye öyle, bu niye böyle diye soran bir adam bu, düşünmelerle var olmuş bir karakter, üstüne bu sınavın onun üstünden işlenmesi Zülfikar’ı karman çorman etti. Üzgünüm ama rakı sofrası paklamaz seni Zülüf’üm. Gel ben sana DÖM (Depresyon Özel Menüsü) yapayım, Léon izleyip, ağlarız, dondurmaların dibini kaşıklarken. Haaa ama gelirsen bil ki, ben seni ancak Meltem’e gönderirim, Çiğdem’i unut yani, anlaşalım orada. Zülfikar yüksek kredisiyle kurtardı da, Meltem için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Çok sinirliyim ona. Bacım koymuşsun oraya dana gibi ‘Dikkat Kırılır’ı, bilmez misin insanların kalbi var ve kırılabilir? Adam sana gelmiş, çay istemiş ya, ÇAY istemiş. Oturmuş seni izliyor, sen Çiğdem diyorsun. Hadi hiçbir şeyden anlamadın, o  “Eskiden başkaydı, şimdi bambaşka,” derken ki jestinden mimiğinden de mi anlamadın sıpa gözlüm? (Sıpa gözlü nedir ya?!?) Bu arada, var mı hala bağırmayan, ‘En büyük başkan bizim Celil başkan!’ diye, hele ki o sahneden sonra. Bir de, o kadar derdin arasında abilik damarı zıplayan Poyraz’a sesleniyorum: Yakarım seni, güzel yürekli adamsın dinlemem, seni de yakarım, gezegeni de. Elleşmeyin layynn  ZülMel’ime!! Onlar benim samimiyetim, onlar benim yollarına çiçekler dizdiklerim, koca koca sarılıp, sevgiye inanmışlığım onlar benim, elleşmeyin.