Hiç kıvırmadan soralım; Hannah sizce neyi özlüyor? Adam’la saatlerce yan yana yattığı öğleden sonralarını, Oberlin College’daki dertsiz tasasız ders aralarını, büyük yazar olma hayalini bol keseden ayrıntılarla süslediği monologlarını, annenin güvenli kucağında kısmi özgürlüğün katlanabilir olduğu zamanları, New York’un ayaklarına serildiğini düşündüğü kendine sonsuz güvenli 22 yaşını. Bir şehri fethetmenin dayanılmaz iştahı ve korkusu bir yandan, geçmişe sünger çekmenin verdiği akıl almaz cesaret diğer yanda. Korkunç güzellikte bir zaman dilimi değil mi?

Her şey Hannah’nın anne babasının kızlarını karşılarına alıp artık maddi olarak kendi sorumluluğunu üstlenmesi gerektiğini anlattığı bir yemekle başlamıştı. Hannah o günden bu yana düşüp düşüp kalktı, yırttığını düşündüğü anda bile şansı yaver gitmedi. “Yırtanların” dışındaki büyük çoğunluğun başına gelen her ne ise onun da başına o geldi aslında. Kitabı basılmadığı gibi, kitap sözleşmesi de elini kolunu bağladı, istemediği bir işte çalışmaya başladı, çocukluğundan kalma OCD hastalığı nüksetti, yalnızlığı yeniden tarif etti, bir süre yorganın altında yaşayan bir canlı olarak hayatını devam ettirdi. İş yaşamını hayatında hiç sorgulamadığı kadar sorguladı. “Boşuna mı okuduk?” diyen beyaz yakalı genç kuşağın Reality Bites’dan">1 sonra Before Midnight’tan önceki temsili oldu. O, her günün hayatına yenilik, heyecan ve korku getirmesini isteyen bir kuşağın içine doğdu. Kendisinden önce gelen neslin tasalarından uzak kurduğu dünyasında feminizmden, queer kültürüne, kimlik politikalarından, cumhuriyetçilerin ne naneler yediğine dair oldukça geniş bir bilgi dağarcığı vardı. Jezebel’den, Gawker’dan, Instagram’dan, Zadie Smith’ten, o haftaki The New Yorker kapağından, Talk of the Town bölümünden, Tony ödüllerinden, Irak Savaşı’ndan ve 11 Eylül’den aynı anda haberdardı. Ama yetmedi. Tüm bunlar ayağımızın altından kayan zemini Hannah için durdurmaya çare olmadı.