Dizinin ana karakteri Rick Grimes’ın asimetrisinde başlıyor karakterler. Rick’in çekirdek grubu dışında herkesi harcanabilir kılması, bizim gibi griliği, bizim gibi kararıp bizim gibi beyazlaması; üstüne üstlük o çekirdek gruba bizi de ait hissettirebilmesi... Aylakların ortasında Rick’in planı çökerken hayatta kalma içgüdüsünün işleri eline alması 1 saniye sürüyor. Rick’in bir lider olmasında ve daha da önemlisi bunca zaman hayatta kalmasında bu pragmatizminin etkisi var kuşkusuz. Carl’ı bırakmayan Jessie’nin kolunu koparabilmesiyle, Michonne’un Rick’e silah doğrultan Ron’u öldürmesi arasında bir paralellik kurulabilir. Rick’in etrafına verdiği güven ve bağlılık duygusu, pragmatizmini de kabul edilebilir kılıyor, sırf bununla bile, ne kadar özel bir politikacı olduğunu anlayabiliyoruz. Her türlü yolsuzluğu yapan, çalıp çırpan, öldüren, ancak etrafındakilere verdiği güvenle el üstünde tutulan bir lider. Bunları eleştirmek için değil, tam tersi, insanın doğasının baştan başlatıldığı bir dünyada hayatta kalmanın en önemli özellikleri bunlar olduğu için yazıyorum. Post-modern televizyon için biçilmiş kaftan Rick Grimes; becerileriyle, defolarıyla ve tüm hatalarıyla, fazlasıyla insan.

Bu noktada dizinin en zorlu bölümlerini emanet ettiği makyaj uzmanı/yönetmen Greg Nicotero’ya da bir parantez açmak gerekiyor. Normalde en komplike sahnelerin bile altından kalkan Nicotero bu bölümde vasatı aşamamış. Rick’in Carl’ı evin içine taşıdıktan sonra kafayı yediği sahne örneğin, seslerin flulaşması ve Rick’e yaklaşan kamera en ufak bir deha kırıntısı barındırmıyordu, keza Jessie’nin öldüğü sahnede neler olduğunu pek de anlatamamış.

Suçlu sadece Nicotero değil, senaryo birçok televizyon klişesini barındırıyordu, asimetrinin en güzeli de burada zaten; bu kadar klasik bir senaryodan aldığımız keyfin dengesizliğinde. Baba olmaya hazırlanan Glenn’in başka birinin üzerinden babalık deneyimlemesi Shrek’te bile var örneğin, sonradan gelen kahramanların alaycı one-liner’larla herkesi kurtarması, savaşmaya karar veren rahip, İncil’den çıkan silah, şu ana kadar savaşmak için hiçbir refleks göstermemiş insanların bir anda gaza gelmesi… Hepsini işletmeyi başarıyor The Walking Dead, öte yandan da kendini özel kılanları ön plana çıkarmayı beceriyor; hep daha büyüğün hep daha şok edenin peşinden koşarak.

Sezon ortasında, devre arasından döner dönmez golü bulan takım gibi TWD, ancak biz bu diziyi tanıdıysak o golün rehavetine de kapılacak, sonuçtan sonra yeni bir girişle devam edecek. O giriş için iki tane önemli başlangıç noktası var The Walking Dead’in elinde: her şeyden önce Carol’la Morgan arasındaki çekişme altyapıdan çıkmış bir yıldız gibi. Bir de Rick’in dudaklarından ilk kez dökülen yeni dünya umudu. Kendisiyle savaşabilecek, kendisi için ölebilecek insanlar ve hayatta kalmasını sağlayacak bir mekan, Rick benzer bir yoldan geçmişti çiftçi olmaya çalışırken, ancak bu kez bütün bu asimetriyi kendisine hatırlatacak, neler kaybedeceğini düşündürecek bir anıt var karşısında: O garip dünyada, tek gözüyle yaşamak zorunda kalacak olan oğlu.