Noah için ise küçük bir parantez açmanın tam zamanı; öncelikle Helen’ın, ailesinin ve kurulu bir düzenin olmadığı yaşam Noah’nın içini yavaş yavaş oymakta. Helen’ın odasındaki duvardan, büyük bir hırsla söktüğü resmin boşluğu ona da dokunmaya başladı. Üstelik geçtiğimiz bölümde yeğenlerinin ortalıkta bıraktığı oyuncaklara attığı hüzünlü bakışı da hatırlarsak “ilham mekanı”, “cennet köşesi” evinin bir ev olmadığını, oranın artık o kadar da cazip gelmediğini çıkarabiliriz. Bunu muhafazakar bir okuma olarak görmemize gerek yok. Bir aile ve düzen elbette mutluluğun garantisi değil, hatta biliyoruz ki “her mutsuz ailenin kendine özgü bir mutsuzluğu vardır”, fakat zaman Noah’nın Alison’a olan tutkusuyla bir çırpıda unuttuğu şeyleri özleme zamanıdır. Bu tip karşılaşma anlarını daha sık görecek miyiz, hatta Helen dimdik durmayı başarmışken Noah kibrit çöpü gibi ona eğilmeye mi başlayacak onu da merak ediyoruz.

Başta bahsettiğim, farklı nesillerin bir ipin üzerinden atlar gibi birbirlerini geçtiklerini Deli Margaret ve kızının ilişkisinde gördük. Kocasının onu boşamasını aklına bile getirmeyen, onun başka bir kadınla birlikte olduğunu bile bile evliliğini sürdürmeyi düşünen Margaret kendini zehirlemeyi sürdürüyor. Helen’ın başına aynı olay geldiğinde dört çocuğa rağmen böyle bir kayıtsızlık içine girmemişti. Körlükte doz azalması, elindeki ipleri gevşetmeye yatkınlık, gerçekleri kabullenme hızı, kendini kandırma oyunlarına müdana etmemek... Aldatma, Helen’da kendini tam da böyle gösterdi. O insanı iyi hisettiren söz gibi “hayat sana limon verdiyse limonata yap”. Zaman aldı, ama o noktaya geldi. Helen’ın annesine annelik yaptıktan sonra aynı Helen’ın Whitney’in kanatları altına girmesi tüm aile hiyerarşisini yerle bir etti. Hayat limonatasını kendi yaptı.