Caroline sadece kendi bebeğini değil bütün kızları doğurdu, artık onlar göbek bağlarını kesmiş birer yetişkin

Bir yaz günü saatler geceyarısını geçmişken kimseye gittiğimi söylemeden korkunç ıssızlıkta ve karanlıktaki yolda bir saat boyunca yürümem ertesi sabah arkadaşlarımın sinirini bozmuştu. Saat 3‘tü. Ve bir yaz kasabasının sadece ay ışığının aydınlattığı  toprak yolunda eve dönmek için yürüyordum. 21 yaşındaydım. Eğlenceden dönen sarhoş arabaların ve köpek uğultularının eşliğinde başıma bir şey gelmesi hiç olmayacak şey değildi. Ama kendime olan güvenim sanki o geceyle sonsuza kadar tazelenmişti. Hiç kimseye hiçbir şey için hesap vermemek hissi. İstemediğinde çekip gitmek, kimsenin can sıkıcı muhabbetine maruz kalmamak, daha eğlenceli şeyler bulmak, kendinle kalmak. Hala boğulduğum ortamlarda o geceki ferahlık hissini, tedirgin adımlarımı, eve yaklaştıkça büyüyen kalbimi, yontmaktan imtina ettiğim köşelerimi hatırlarım. 

20’li yaşlarınızın sonlarında “daha dün üniversiteye kaydımı yaptırmamış mıydım, daha dün şu koltukta kusmamış mıydım, daha dün şunla kavga edip defterden silmemiş miydim?” şaşkınlığının içindeyseniz büyümek sancılı bir zanaat. İlk yıllardaki, tıpkı o gece yürüyüşünde hissedilen tılsımlı kendine güvenin yerini gelecekten ve insanlardan duyulan korku alınca ne yapacağınızı şaşırıyorsunuz. İlk yıllarda ağzınıza leblebi atar gibi yanlış yapıyorsunuz. O kadar hayatın seyriyle uyumlu bir şey yanlış yapmak.