Dünyanın en uzun dejavusunu yaşıyor gibiyiz ülkecek. Merasim Sokak’taki patlamanın üzerinden daha bir ay bile geçmeden (hoş, geçseyi daha mı normal olacaktı?), Ankara’nın tam göbeğinde, Kızılay’da patladı aynı bomba. Kızılay dediğin arkadaşlarla buluşmaktır, yurda giden son dolmuşu yakalamaya çalışmaktır, iki bira içip Dost’ta kitap karıştırmaktır, ismini bir patlama ile yanyana kullanmak çok ağır bir yüktür (yine saçma oldu, ismini patlama ile yanyana kullanırken üzülmediğimiz bir yer var mı ki?).

Patlama ertesi ‘Reytinglerde yine Survivor birinci, bu insanlar iflah olmaz,’ kabilinden bir takım gazete başlıkları, twitter’da cümleler uçuştu daha önce de olduğu gibi. Bunu söylemenin, bu kadar büyük bir acının kendisine çok büyük bir saygısızlık olduğu kadar, insanların çektiği acıyı küçümsemek gibi devasa bir hadsizlik olduğunu düşündüğümü söylemeden geçmek istemiyorum artık. Öyle bir yerde yaşıyoruz ki, herkes kendi hayatta kalma metodunu bulup ona sıkı sıkı sarılmak zorunda, ve zaten her şey o kadar zor ki, bir de bunun hesabını vermek zorunda olmamalıyız.

Patlama olduğu akşam Survivor izlemedim. Bu beni daha duyarlı bir insan yapmaz. İngilizce konuşan bir takım kanallar açıp öylece boşluğa baktım, bu da beni daha duyarsız bir insan yapmaz. Çektiğim acıyı kimseninkiyle yarıştıracak değilim, kimsenin de aynısını bana yapmasına izin vermem. Normal şartlarda bu kadar büyük bir olay sonrası, telefona yapışıp eş dost araması yaptıktan sonra haber izlenir elbette. Neden olmuş, tekrarı olma ihtimali var mı, kaç kişi zarar görmüş, bunu yapanlar neyin peşindeymiş bunları duymak istersiniz, acınızı dindirecekleri için değil elbette, ama o da bir akıl kaçırmama yöntemi nihayetinde. Normal şartlardan farkımız, zaten o sırada haber akışını televizyondan sağlamamamız. Bir hatırlayalım, hangi kanal ana haber bülteni sonrası konudan bahsetmeye devam etti? Yorumcular ve onların bir takım fikirlerini demiyorum ama, çünkü bu kadar korkunç bir olaydan sonra en son ihtiyacımız olan şey hala kendi fikrinin dünyadaki yegane gerçek olduğunu zanneden insanları dinlemektir. Bunu hangi olaydan sonra, kaç kanaldan gördük? Ben haberi oradan almadıktan sonra, ister Survivor açarım televizyonda, ister Gelin Evi. O sırada kimin hangi programı izlediği ve bu yüzden insanlardan ümidi kesme kolaycılığını yapmasak artık. Televizyon izlemek insanı aptal yapmayacağı gibi, televizyon izlememek de insanı duyarlı, entellektüel ve memlekete faydalı biri haline getirmez maalesef, keşke o kadar kolay olsaydı. Gerçek problemlerden kaçmak, etraflarında oyalanıp durmak için bir de bu bahaneyi bulmayalım.

En çok da sosyal medyada konuşlanan bu acı rekabetçileri bitsin artık, insanlara biraz saygı gösterelim. O kadar büyük, o kadar karanlık bir anda bile hala "Sen ne izliyorsun yea?" demeyebilelim, kendimize mukayet olalım. Haber alabileceğimiz haber programlarımız olsun. Hayatta günler dilerim.