İki üç yıl önce, İstanbul’da bir alışveriş merkezinde süper aşırı meşhur bir çocuk oyuncuyu gördüm. Bir nevi refleks olarak, diyelim dizideki adı Ahmet olsun, “Aa Ahmet, n’aber?” deyivermişim. Çocuk dönüp öyle bir “İyiyim teşekkür ederim, siz nasılsınız?” dedi ki, hiçbir çocuk için istemem öyle bir öğretilmişlik, öyle bir ezberleme ve öyle bir büyümüş de küçülmemişlik. Yaşı itibariyle geldiği bu halde çok da suçu olamayacağı çok açıktı halbuki. O gün bugün, dizi meşhuru küçük çocuklar kafamda soru işareti, kalbimde hafif sızıdır. Dünyada aç bilaç gezinen, perperişan milyonlarca çocuk varken bu bir elleri yağda, bir elleri balda görünen ve  dörtte bir yaşında oldukları oyunculardan belki de iki kat fazla para kazanan bu çocukları mu buldun üzülecek derseniz, evet buldum. Çocuk olmayı bırakmak zorunda kalmanın birden fazla yolu var çünkü.

Bu çocuk oyunculara pek çok gıcık olma halim, Poyraz Karayel izleyene kadar sürdü, zira ne düşünürsem düşüneyim, Sinan’ı sevmemek mümkün olmuyordu. O yandan yandan konuşmalarını, babası Poyraz’dan kopyalanmış yarı bıçkın tavırlarını, küçük elleriyle heyecanlı heyecanlı anlattıklarını  izlerken gel de bayılma. Bilmişlikten çok çok uzak, gerçekliğe çok yakın bir çocuk.

Ataberk Mutlu’yu dün Altın Kelebek’te ödül alırken izlerken anladım ki hiç yanılmamışım. Küçücük suratından terbiye akıyor resmen, ne de güzel anlatmışlarsa ona olanı biteni. Ağlaya ağlaya sarıldığı Göksel Arsoy’u tıpışlayan elleri ne kadar dünya tatlısıysa, o kadar heyecanının arasında can havliyle bütün erkek çocukları ve kız çocukları için ödülünü aldığını söylemesi de o kadar güzeldi. Ben şahsen kendisini izlerken kanepeden doğru burnumu çeke çeke ağladım, zira aklı başında çocuklardan da ziyade, aklı başında çocuk yetiştirebilecek anne babaya hasret kalmışız hep beraber. Çocuğu ‘A’ dese dahi diye ortalara dökülen, insanların uzaydan dünyaya atladığı şu çağda bilgisayar açmayı başaran çocuğunu altı ay anlatan, kendi egosuna sığmayıp çocuğunun üstünden kendini övmeye çalışan anne babaya doymuşuz.