Casus hikâyeleri her zaman çok sevilir. Son yıllarda sinemada Bridge of Spies, Zero Dark Thirty, Thinker Tailor Soldier Spy, televizyonda ise Homeland, The Americans, Counterpart gibi dizilerde bu türün iyi örneklerini görüyoruz.

Nisan 2018’de ise BBC America, Killing Eve’i yayınlayarak bu kervana katıldı. Killing Eve, bağımsız ve korkusuz iki ana karakteri merkezine alarak geleneksel olarak maço bir tür olan casus dizilerinin feminist karşılığı oldu diyebilirim.

Birinci karakterimiz Villanelle (Jodie Comer) kod adlı suikastçi bir ajan. Villanelle korkusuz, komik bir genç kadın ve şüphesiz bir psikopat. Kurbanlarını öldürdükten sonra gözleri kapanana kadar izlemeyi seviyor mesela. Diğer yandan son derece karizmatik, gerçeküstü sahneler yaratmaya bayılıyor, mesela üst yönetim tarafından duygu durumu denetleneceği zaman görüşmeye pembe prenses elbisesi giyerek gidiyor. Onu ilk olarak Viyana’da bir pastanede görüyoruz. Önce küçük sevimli bir kıza şirinlikler yapıyor, ardından yanlışlıkla çarpmış gibi yapıp çocuğun dondurmasını devirip pastaneden çıkıyor. Böylece anlıyoruz ki Villanelle öyle alışık olduğumuz anaç ve sevimli kadınlardan değil. İntikam için değil zevk için öldüren, toka, enjektör, zehirli parfüm gibi çok çeşitli silahlar kullanan, Rus politikacılardan, İtalyan mafyasına kadar geniş yelpazede hedefleri olan bir kadın bu. Villanelle çabuk sıkılan yetişkin-çocuk arası, hayatta biraz eğlenmek isteyen ve işinde son derece başarılı bir kadın. Jodie Comer yalnızca delişmen bir performans ortaya koymuyor, tüm bu coşkunluğun içinde her zaman bir karanlık yan görmek mümkün.

Kendinden emin, sakin ve aklı başında Eve Polastri (Sandra Oh) ise, İngiliz İstihbaratı’nda çalışıyor ve parçaları birleştirdiğinde sezgilerinin de yardımıyla cinayetlerin aynı kişi, bir kadın tarafından işlendiğini anlıyor. Kişisel araştırması biraz fazla ileri gidince patronu Bill (David Haig) ile birlikte teşkilattan kovuluyor. Ancak MI6 görevlisi Carolyn (Fiona Shaw) onun araştırması ve becerilerinden etkilenerek, zanlıya yönelik bir soruşturma yönetmesi için onu ayrı ve gizli bir bölümde görevlendiriyor. Bu arada Villanelle de bir kadının peşine düştüğünü anlıyor ve aynı şekilde Eve’in izini sürmeye başlıyor. Dizi ilerledikçe bu iki kadın giderek birbirine obsesyon derecesinde sarıyorlar.

Gelelim güç dengelerine; Fleabag’den hatırlayacağınız, modern zamanların belki de en iyi hikâye anlatıcılarından biri olan, dizinin yaratıcısı Phoebe Waller Bridge burada da en ufak bir ayrıntıyı ihmal etmemiş. Eve’e karısının kariyerine destek olan, duyarlı ve iyi bir koca vererek (Owen McDonnell), işten kovulmasının ardından yeni işinde eski patronunu takımın bir parçası olarak onun altında çalıştırarak kalbimizi kazanıyor. Diğer yanda Villanelle Bron-Broen’in Martin’i olarak hatırlayacağınız Kim Bodnia’ya raporluyor ve onu zaman zaman kadınlığını ve gençliğini zaman zaman da zekasını kullanarak alt etmeye çalışıyor.

Killing Eve’in müzikleri en az 007 kadar havalı Unloved, Francois Hardy, Brigitte Bardot’dan şarkılar var. İster Eve’in içine gömlek dikilmiş kazakları ister uzun zamandır ekranda gördüğüm en etkili kıyafetlerden biri olan Villanelle’in pembe elbisesi, her biri onları giyen karakterlerle bütünleşmiş kostümler ise olağanüstü.

Killing Eve, bir zamanlar ekranda görmemiz mümkün olmayan, herhangi bir kategoriye sokamayacağımız türde hikaye anlatımı bakımından kıymetli bir dizi. Komplike, derin, ne yapacağı öngörülemeyen kadın karakterleri merkezine alan bir dizi gördüğümde seviniyorum. Killing Eve’de kahramanlarımız hayatlarına tam anlamıyla hakim ve becerikli kadınlar. Villanelle kaosun beşiği, bir sonraki adımının ne olacağını bilmek mümkün değil ama hangi duruma düşerse düşsün içinden başarıyla çıkacağı kesin.

 DEFNE AKMAN