Andy Warhol’un “Herkes bir gün 15 dakikalığına ünlü olacak” sözünü duyduğumdan beri sıramı bekliyorum. O sıra bir türlü gelmedi. Yani insafsızlar bir sokak röportajı bile yapmadı benle. Gerçi kamera gördüğüm yerden hızla uzaklaşıyorum ama olsun insan yine de bekliyor işte.

Buna yaklaştığım ilk an Kim Milyoner Olmak İster? yarışmasına başvurduktan sonra seçmelere çağırılmamdı. Pek uzun sürmemişti. ATV’nin stüdyolarına gidip, biraz beklemiştim. Bu bekleme sırasında da Esra Erol’u görmüştüm. O zaman hamileydi. Sempatik gibi duruyor uzaktan. Yanına gidenleri kırmayıp, fotoğraf çekilmişti.

Neyse, sonrasında yaklaşık 20 kişiyle yukarıya çıktık. Şansıma ilk sırada ben vardım. Beş dakikalık bir sohbetten sonra oradan ayrıldım. İki hafta sonra Çarşamba şu saate kadar aramazsak, bizden haber bekleme gibisinden laflar söylediler. Zaten o an olmayacağını anladım. İki hafta da neymiş yahu? Bu ilk deneyim kısa ve öz olmuştu. Ne bekleme, ne de sonrasında başka bir şey.

İkinci deneyimim de Eylül 2016’da başlayacak olacak Göz 6 programı oldu. Perşembe günü aradılar. Başvurmuşsunuz, buyurun gelin diye. Sekiz kadın, sekiz erkek yarışacak. Kazananlardan iki kişi Survivor’a katılacak. Valla Göz 6 falan hikaye, canım istiyor Survivor’a katılmak. Tamam, bir Turabi, Hilmicem değilim ama Hasan’ın da altında kalmam herhalde. En azından yaştan kurtarırım diye düşünüyorum.

Pazar günü yapılacak seçmeler için hazırdım. Evden 15.30 gibi çıktım ve tahminen 16.45 civarında Ayazağa tarafında bulunan ATA Stüdyolarına ulaştım. Kuş uçmaz, kervan geçmez bu yerde televizyonun ışıltılı dünyasına adım atmanın hayalini kurdum. (Şaka be!)

İçeriye girdiğimde en az 200 kişi vardı diyebilirim. Gerçi sonrasında daha fazla olduğunu öğrendim. Ben 400. sıraya ismimi yazdırmıştım. Seçmeler 12.00-19.00 arasında olacağı için ideal bir saatte gittiğimi düşünüyordum ama öyle değilmiş. Henüz 230 kişi o ana kadar odalara girip çıkmıştı. Yaklaşık beş saatte 230 kişi vay vay vay!

Belli bir kalabalık bekliyordum ama bu kadarını da değil. Saat 18.55’te seçmelere gireceğim odanın kapısında üç kişi sıraya geçtik. İçeridekilerin çıkmasını bekliyorduk. Sağımda 38 yaşında, organizasyonlarda sunuculuk yapan, pembe gömlekli biri diğer tarafımda da 24 yaşında şoförlük yapan biri.

İki saatten fazla bir süre kapalı bir yerde beklemek insanı sıkıyor elbette. Ayrıca yeni gelenler, gidenler, hayatınızda göremeyeceğiniz karakterler, belli ki ilginç olmaya çalışan insanlar. Ama tebrik etmek gerek TV8’de su, çay vb. tüketim ürünleri bedava. ATV’de otomattan almak zorundaydık.

İçerideki üç kişi çıktıktan sonra yaklaşık olarak iki dakika bekledik kapıda. Birinin bize “Gel!” demesi gerekiyordu sanki. Ama bir türlü o ‘gel’i duyamadık. Sonra sürekli insanları çağıran kişi bize odaya girmemizi söyledi. Biraz önce ortada olan ben, şoförün kendisini en sona atmasıyla ilk sıraya yerleşmiştim. İlk sandalyeye oturdum. Karşımda üç kişi vardı. Biri kameranın arkasındaydı. Görevi ondan ibaretti. Kanepenin tam ortasında sarı saçlı genç bir kadın kucağında bilgisayarıyla oturuyordu. Onun hemen yanında kanepenin koluna dayanmış sakallı bir erkek. O da gençti.

Konuşma sırası bendeydi ve kendimi tanıtmam isteniyordu. Bütün yapabildiğim ismimi ve yaşımı söylemek oldu. Böyle anlarda dona kalıyorum resmen. İnsan bir okuduğu okulu falan söyler de mi? Yok işte bendeniz beceremiyor bunları.

İkinci soru “Karakterinizi nasıl tanımlarsınız?” gibi bir şeydi ya da “Hangi karakter özelliğinize güveniyorsunuz?” olabilir. Önemi yok. Açık sözlüyüm, mücadeleciyim, bacağım kopsa yine de pes etmem falan dedim. Bir insan ne kadar saçmalar ya da çekingen olabilirse o haldeydim. Bir yandan açlık da cabası. Gerçi mülakatı yapanların hali benden kötüydü. O ana kadar 400 kişi ile konuşmuşlardı. Oh maşallah!

Niyetimin Survivor olduğunu, buranın da bir basamak olacağından falan bahsettim. Sonra diğer iki kişi kendisini tanıttı ve işte o beklenen an geldi. “İki hafta sonra olumlu ya da olumsuz size haber vereceğiz.” Bu tarz yarışmalara başvurup mülakata girecek olanlara tavsiyem, ağızlarından iki hafta lafı çıktıysa bir beklenti içerisine girmeyin.

Ben bunu ilk defa duymadığım için hazırlıklıydım. Yine ünlü olma ve en azından 15 dakika ekrana çıkma şansımı kaybettim. Artık başka bahara…