Çok sevdiğimiz için mi kaybediyoruz yoksa kaybettiğimiz için mi çok seviyoruz, bilmiyorum. Bildiğim bir şey var ki, o da vedalaşamadan kaybetmek çok fena. Son kez göremeden, sarılamadan, dokunamadan kaybetmek. Küçükken hepimizin vazgeçemediği, yanından bile ayırmadığı oyuncakları olmuştur eminim ki. Kırmızı trenlerimiz, bebeklerimiz ya da benimki gibi pembe tavşanlarımız. Sahi neredeler şimdi onlar? Küçükken elimizden düşürmediğimiz, bir yerde unuttuğumuz zaman ağlayıp durduğumuz o oyuncaklarımız nerede? Yokla,r öyle değil mi? Çünkü büyüdük ve artık onlarla vakit geçiremiyoruz. “Zaman” derler ya hani. Kötü bir şey olduğunda ‘’zaman her şeyin ilacıdır,’’ derler; galiba bize de öyle oldu. Baksanıza çocukken bizim için en önemli olan oyuncaklarımızı bile unutturdu bu zaman denilen kavram. Vay beee!! Gerçekten de ilaçmış. Uyuduk ve geçti gitti. Büyüdük ama duygularımız aynı kaldı. Sadece biraz daha fazla canımızı yakıyorlar o kadar. Sevdiklerimizi sonsuza kadar yanımızda tutamıyoruz maalesef; sonsuz bir hayatı yok hiçbirimizin. Ama ona yetişemeden yitirmek en kötüsü bu galiba.

Hüzünlü ve bayağı bayağı göz yaşı döktürten bir bölüm izledik hep beraber. İsterseniz girizgahı daha da uzatmadan bölüme geçelim.