Bu sezon müzikal açıdan iyi dedim dedim, Glee son bölümünde hiçbir fikrim olmayan cover’lar yaptı. Yani yine önemli bir sanatçıymış Billy Joel ama ben bilmiyordum kim olduğunu. Sonra bölüm içerisinde coverları dinlerken zaten tarz olarak da pek benim seveceğim notalar ve sözler olmadığını anladım. Hızlı tempo konusunda iki bölümdür sırtını önce Lady Gaga - Katy Perry gelgitine sonra da Twerk’ün ateşine dayamıştı. Bu bölüm kısa tecrübemden edindiğim kadarıyla, umut temalı pıtırcık şarkılarıyla Billy Joel’e kalsa durgunluktan ölürdü. Bu yüzden senaryo olarak gümbür gümbür bir bölüm yapmışlar.
Büyüklerin hayatındaki bombalardan önce küçükler ligi gelişmelerinden bahsetmek istiyorum. Marley ve Jake ayrılığından sonra beklenildiği gibi Ryder, Marley’e yazıldı. Üzülüyorum Ryder adına çünkü Marley dizi karakterleri içerisinde Adnan Ziyagil’den de daha yaşlı bir karaktere sahip. Kızın içi ciddi manada pörsümüş. Bölüm boyunca Jake’e de ayrı gıcık oldum. Nasıl bir Ryder’a tepeden bakma halidir o? Üstelik ben Jake’in dansını da şarkı söylemesini de sevmiyorum. İlk geldiğinde Puck’ın kardeşi diye bir sevmiştim ama yok, kendimi zorlamışım...
Toplumsal mesaj olarak bu bölüm Becky seçilmiş. Dizilerde ve filmlerde göstere göstere toplumsal mesajı sevmem ben aslında. Ancak bu ‘duyarlılık’ kapsamına girince güzel oluyor. Glee’de de olay aslında duyarlılık. Becky down sendromlu olduğu için üniversiteye giderse ilk başa, amigo kız olmadığı zamanlara dönüp ezileceğini düşünüyor. Sanki üniversiteye gitmek istemiyormuş gibi davranıyor bu yüzden. Ancak aynı yollardan, yürüyemediği için geçen Artie, ona özel öğrenciler için olan üniversiteler konusunda yardımcı oluyor. Sue bu duruma öncelikle karşı çıkıyor. Ama tamamiyle Becky için en uygun koşulların olup olmadığına emin olamadığından. Yoksa o da çoktan okullarla ilgili araştırmasını yapmış. Nihayetinde bir sürpriz olmazsa Becky üniversiteye gidebilecek gibi. Basmakalıp toplumsal dersler yerine bu tarz duyarlılıklar televizyonda olması gereken şeyler. Blaine’in birden alevlenen doktor olma isteği çabuk söndüğü için mutluyum. Hastayı aşırı ilgiden boğardı eminim. Heyecanlarla beklediğim Tyra Banks, Sam’in fotoğraflarını gösterdiği model ajansının sahibi olarak karşımıza çıktı. Bunu zaten biliyorduk ama karakteri tahmin ettiğimden de iyi. Eğer onu sonradan göreceksek, Bichette bayağı eğlendirecek gibi.
Ve büyük gelişme: Samchel! Bunu bölüm yayınlanmadan önce yapılan kulislerden anlamıştım. Yani sonuçta Sam, dizinin en tepedeki erkeği, esas oğlan o oldu sayılır artık. Bu yüzden Finn’in ölümü üzerine yeni birini diziye sokup, ona ısıtma evresi yaşatmaktansa tanıdığımız birini Rachel için devreye sokmuşlar. Bölümü izlemeden önce saçma olacağını düşünmüştüm bu birlikteliğin. Rachel Berry düşmanlığımın ucu bucağı yoktur ve tam bir Sam Evans hayranıyımdır. Üstüne üstelik hala, Sam-Quinn aşkının tekrar alevlenmesi için dualar ediyorum- Quinn artık dizide olmadığı halde-. Ama izleyince öyle olmadı. Sam’in çömez tavırlarına karşı Rachel’ın olgun halleri hoşuma gitti. Ve ikisinin kimyasını da çok sevdim. Bir ara yine kendi kendime "Rachel, ömrün boyunca Quinn’in artıklarını toplayacaksın..." diye kötücül kahkahalar atmış olabilirim ama sevdim ben bu yeni aşkı. Santana da kokusunu aldı zaten. Diğerlerinin Samchel’a tutumuyla ilgili isteğim ise, o Glee’nin sinir bozucu taraflarından olan "Seni ne yaparsan yap destekliyoruz..." havasından uzakta, gerçekçi bir şekilde onaylamayanların da olması.
Cover’lara bakarsak eğer, pek tarzım olmayan Billy Joel şarkılarının içerisinde en çok Ryder’ın söylediği An Innocent Man cover’ını beğendim. Belki de bölüm içerisinde ona üzüldüğümden. Bilmiyorum.
