# Kimse ölmediğine göre geçen hafta açtığım bahisler kapandı, herkesin parası geri verildi. “Daha önce hiç görmediğimiz yolun ortasında zombi saldırısına uğrayan gözlüklü eleman”a parasını yatıran bir arkadaş hariç. Tebrik ediyorum kendisini.
# Açılış sahnesi dördüncü sezonun ikinci yarısının tartıştığı şeyle açıldı: Kimiz Biz? Carl soruyu sorar sormaz ortaya bir zombinin düşmesi, dizinin yapımcılarının çizdikleri rotayı da anlatıyordu elbet.
# İyi sembolizmden bahsetmişken kötüsünü atlamak olmaz, karakterlerimizin Terminus’ta bir tuzağa sürüklendiklerini anlatmak için gereksiz yere uzayan tuzak kurma sahnesi izleyicinin zekâsıyla alay eder gibiydi. Hiç sevmediğim şeyler.
# Carol’ın bir yürüyen ölüye dönüşmesi ne kadar gayri meşru temeller üzerine ilerlediyse Rick’in dönüşümü o kadar anlaşılırdı. Çocuğunuz tecavüze uğramak üzereyken birinin şah damarını ısırarak öldürmek kim ne derse desin oldukça makul bir hareket, ama motivasyon bile sahnenin ihtişamını normalleştirmekten çok uzak. Dört kahramanımızın da felaket durumda olması, o uzaktan yankılanan kemerin çözülme sesi ve Rick’in direkt adamın şah damarına dalması muazzam bir sekans yarattı.
# Eve dadananların iğrenç tecavüzcüler olduğu belliydi de hayatımızda nasıl bir fark yarattılar ben çözemedim? Tamam, Daryl’la Rick’in oldukça tatlı bromance’ine şahit olduk da onun dışında? Zaten oldukça ağır ilerleyen sezonun ciddi bir kısmını hiçbir yere varmayan bir gruba ayırmak felaket bir karar.
# Carl tecavüze uğramasa da cinsel istismara uğramış olması her türlü psikolojik dengesizlik için yeterli neden, bütün sezon eleştirdiğim karakterle ilgili şu dakikadan sonra kötü bir laf duyamazsınız benden. (Uyak!)
# TWD oyuncuları kimseyi uçurmuyor çoğu zaman, bu bölüm hariç. Daryl ve Michonne bu sezonki çıkışlarını sürdürürken genelde kamerayı eyefuck yapmasıyla bildiğimiz Andrew Lincoln’ün performansı göz kamaştırıcıydı ancak esas sürpriz Carl’dan geldi. Ekrana duygu geçirme kabızlığı olan Chandler Riggs, kötü diyalogların da eksikliğini fırsat bilip müthiş bir veda yaptı sezona.
Biri şu kadını alsın sırtımdan, kamerayla sevişicem ben.
# Flashback sahneleri paralel kurguya hizmet etmek dışında ne işe yaradı anlayan beri gelsin. Rick karakterini zaten kurmuştuk, Rick’in çiftçiye dönüşmesini zaten içimize sindirmiştik, geri dönüşüm kutusundan Canavar Rick olarak çıkmasını da anlamıştık daha neyi deşiyorsunuz? (“Toprağı deşiyorlar işte ehi,” diyenle bozuşuruz.)
# Öyle ya da böyle flashback sahnelerinde birkaç ipucu bulmak mümkün. Carl’ın şapkasının altında silah sakladığını düşünüyorum örneğin, ya da kasabanın yeni şerifi Beth’in karakterlerimizi kurtarma ihtimalinin yüksek olduğunu. Umut güzeldir, Beth’in vagona girip durduk yere şarkı söylemesini ummak daha güzel. Ya da değil.
# Beth demişken, Maggie’nin bir önceki bölümde kardeşini hiç kimseye sormamasının ardından bu bölüm Rickgiller’in yanında Beth’i göremeyince suratının aldığı ifadeye şahit olmak oldukça tatmin ediciydi. Ne dersiniz yapımcılar çok da zor değilmiş di mi?
# İşaretleri gördüğümüzden beri sürekli yazdığım Terminus’un ürpertici korkunçluğu sis gibi çöktü üzerimize bu bölüm. Ortamın dinginliği, sağda solda görünen insan kemikleri, mumların yandığı garip oda, Gareth’ın suratından akan psikopatlık, sağdan soldan "Kurtarın bizi!" diye bağıran insanlar ve tabii ki yamyamlıkla ilgili onlarca gösterge. Hayran forumlarında Terminus muhabbeti başladığından beri dönen teori muhtemelen gerçek. İyi ki o garip teyzenin plastik tabakta uzattığı insan burnu görünümündeki eti kimsecikler yemedi. YEMEYİN OLM! Yoksa yeseniz mi? Zombileri uzak tutan da bu olabilir çünkü. Yok yok yemeyin siz gene. (Buralarda bir Skagos göndermesi var ama girmiyorum oralara.)
# Carol’la Tyreese’in görünmemesine üzülenler olmuş, ben ikisini de sildim kafamda. Zerre germedi beni.
# Lost demişken (diyeli çok oldu çaktırma), The Walking Dead, Lost yapımcılarından bir sayfa kopararak pek girişmedikleri bir şey yapıp cliffhanger’la bitirdi sezonu. Ancak zamanlamanın muhteşemliğini yadsımamak gerek, Rick dönüşümünü tamamlamış, karakterlerimiz bir araya gelmiş ve hiçbir umutları yokken “Biz buradan çıkarızzzz” gazı öyle bir birinci sezon flashback’i yaşattı ki altı ay idare eder bizi. Hoş geldin eski Rick, sen de herkes gibi bir Yürüyen Ölü’sün artık.
# Flashback sahneleri paralel kurguya hizmet etmek dışında ne işe yaradı anlayan beri gelsin. Rick karakterini zaten kurmuştuk, Rick’in çiftçiye dönüşmesini zaten içimize sindirmiştik, geri dönüşüm kutusundan Canavar Rick olarak çıkmasını da anlamıştık daha neyi deşiyorsunuz? (“Toprağı deşiyorlar işte ehi,” diyenle bozuşuruz.)
# Öyle ya da böyle flashback sahnelerinde birkaç ipucu bulmak mümkün. Carl’ın şapkasının altında silah sakladığını düşünüyorum örneğin, ya da kasabanın yeni şerifi Beth’in karakterlerimizi kurtarma ihtimalinin yüksek olduğunu. Umut güzeldir, Beth’in vagona girip durduk yere şarkı söylemesini ummak daha güzel. Ya da değil.
# Beth demişken, Maggie’nin bir önceki bölümde kardeşini hiç kimseye sormamasının ardından bu bölüm Rickgiller’in yanında Beth’i göremeyince suratının aldığı ifadeye şahit olmak oldukça tatmin ediciydi. Ne dersiniz yapımcılar çok da zor değilmiş di mi?
# İşaretleri gördüğümüzden beri sürekli yazdığım Terminus’un ürpertici korkunçluğu sis gibi çöktü üzerimize bu bölüm. Ortamın dinginliği, sağda solda görünen insan kemikleri, mumların yandığı garip oda, Gareth’ın suratından akan psikopatlık, sağdan soldan "Kurtarın bizi!" diye bağıran insanlar ve tabii ki yamyamlıkla ilgili onlarca gösterge. Hayran forumlarında Terminus muhabbeti başladığından beri dönen teori muhtemelen gerçek. İyi ki o garip teyzenin plastik tabakta uzattığı insan burnu görünümündeki eti kimsecikler yemedi. YEMEYİN OLM! Yoksa yeseniz mi? Zombileri uzak tutan da bu olabilir çünkü. Yok yok yemeyin siz gene. (Buralarda bir Skagos göndermesi var ama girmiyorum oralara.)
# Carol’la Tyreese’in görünmemesine üzülenler olmuş, ben ikisini de sildim kafamda. Zerre germedi beni.
# Lost demişken (diyeli çok oldu çaktırma), The Walking Dead, Lost yapımcılarından bir sayfa kopararak pek girişmedikleri bir şey yapıp cliffhanger’la bitirdi sezonu. Ancak zamanlamanın muhteşemliğini yadsımamak gerek, Rick dönüşümünü tamamlamış, karakterlerimiz bir araya gelmiş ve hiçbir umutları yokken “Biz buradan çıkarızzzz” gazı öyle bir birinci sezon flashback’i yaşattı ki altı ay idare eder bizi. Hoş geldin eski Rick, sen de herkes gibi bir Yürüyen Ölü’sün artık.
