En son Will’i hapishaneye göndermiştik. Bölüm başında ise izleyicinin daha önce seyrine sunulan –her ne kadar ülke kısıtlaması nedeniyle izleyemesek de- kavga sahnesiyle açılışı yaptık. Sahneye ilk giriş et kesen Hannibal olunca insanın o dakikadan gerilimi hissetmemesi de mümkün olmadı. Tek hissettiğim o değildi. Hannibal bir bekleyiş içerisindeydi. Hani köpekler uzaktan bir tehlikenin geldiğini hissettiğinde kulaklarını diker, dikkat kesilirler ya. Hannibal da eti bir sanat eseri gibi doğrarken o tavrı sergiliyordu. Jack Crawford’un gelişi ile Hannibal’in yüzünde bir gülümseme belirdi. Fakat aynı karşılığı almadığını gördüğü anda Jack Crawford’un artık onun için bir dost değil, düşman olduğunu anladı. Jack Crawford onun için gelmişti ve bu yüzden icabına bakılması gerekiyordu.
Bıçağın yansımasında önce Crawford’un, sonra da Hannibal’in yüzünü gördük. Bu esaslı bir dövüşün olacağının ilk habercisiydi. Crawford silahına davrandı ama kiminle dans ettiğini hepimiz biliyorduk. Hannibal bıçağı fırlatarak Crawford’un eline saplamayı başardı. Bundan sonrası o ona vurdu, bu ona vurdu tabii ama galibiyet Crawford’un oldu diyen herkes yanılıyordu. Hannibal’in öldüğünü sanan Crawford’un bu hatası, gırtlağına kırık bir cam parçasının saplanmasıyla sonuçlandı. Saplayan ise tabii ki Hannibal’di. Kendini şarap mahzenine atan Crawford’un akıbeti de muhtemelen sezon sonunda belli olacaktı.
Bu efsanevi dövüş sahnesi, uzun süre belleklerden silinmeyecek.
Bütün bunlar 12 hafta sonra yaşanmıştı. 12 hafta öncesine döndüğümüzde ise bizi yine kesme tahtasının başında Hannibal karşıladı. Haftalar sonra birbirlerine ölesiye saldıracak bu iki adam yine bir sofrada buluşmuştu. Hannibal, Crawford’a Mukozuke servisi yaparken hepimizi mest edecek ballandıra ballandıra anlatmalarına da geri dönmüştük. “Beni kesip bana yedirse yerim,” dedirtecek tasvirlerine ve sunumlarına hastayız zaten.
Jack Crawford: Neredeyse yerken suçluluk hissedeceğim.
Dr. Hannibal Lecter: Yerken suçluluk hissettiğim hiçbir şey yoktur.
İkilinin sofra sohbetinin konusu tabii ki Will’di. Hannibal, suçu kendinde ararmışçasına bir muhabbet çevirirken Crawford için de aynı pişmanlık söz konusuydu ama onunki gerçekti. Will sebebiyle ikisi de FBI tarafından sorgulanacaktı. Bunu öğrenen Hannibal stratejisini kafasında geliştirmeye başlamıştı bile. FBI, Will’in söylediklerini de ihtimal dahilinde tutarak Hannibal’in kıyafetlerine varıncaya kadar ince bir araştırma sergiliyordu. Yamyam da olsa insan insandır, Hannibal’imiz de kıyafetlerinin akıbetini merak edecek kadar klas bir beyefendiydi.
Beverly Katz, Hannibal hakkında araştırmasını titizlikle yapıyordu.
Will, karşımıza derede balık tutarken çıktı. Burası onun zihninin içinde sığınacağı rahatlatıcı mekanıydı. Hem mekanın rahatlatıcılığından faydalanıp hem de geçmişe yolculuk yaparak neler olduğunu hatırlamaya çalışıyordu. İlk sezonda sıkça gördüğümüz, daha sonra Hannibal’in suretine dönüşen dev geyik yine belirmişti. Will’in yeni psikiyatristi umurunda değildi, tek umurunda olan şey Hannibal’in bir canavar olduğunu ispatlayabilmekti. Bunun için çabaları ufak da olsa sonuç veriyor, zihninin derinliklerinden anıları ortaya çıkıyordu.
Alana Bloom ve Jack Crawford sorgulanmaya başlandı. Alana’nın kalbi Will için atıyordu, fikri ise suçlu ama hasta olduğu yönündeydi. Zaten Crawford’u en başında uyarmıştı ve hakkında tereddütleri olduğuna dair rapor tutmuştu. Bu Will’in psikolojik sorunları olduğu tezini kuvvetlendirecek bir delildi. Alana da buna sarılıyordu.
Bütün bunların içerisinde yeni bir dava da vuku buldu. Derede bulunan cesetler, daha fazlasının var olduğunun habercisiydi. Will’in ardından Hannibal ekibin danışmanı oldu ve bu dava için ilk ipucunu verdi: Katil, insanlardan maketler yapıyor, bu dereye attıkları da kusurluydu.
Ekibin soğuk nevalesi ve mantık timsali Beverly Katz da olanları bir kenara bırakıp bu dereye atılan cesetler arasındaki bağlantı bulma umudunu Will’e bağlamıştı. Onu ziyarete gitti ve istediği cevabı aldı. Bunca insanı koleksiyon yaparcasına toplayan ve işine yaramayanları atan cani, bir renk paleti oluşturmaya çalışıyormuş meğer!
Will, Hannibal ile görüşmek istemişti. Bu görüşme öncesi Dr. Hannibal’in de kendi psikiyatristi ile konuşması oldukça çarpıcıydı. Dr. Bedelia Du Maurier ile Will’e ne kadar bağlı olduğunu, onun düşünce yapısından ne kadar hoşlandığını konuştu. Dr. Bedelia Du Maurier, Hannibal’in bu saplantılı halinden geçen sezonda gözlemlediğimiz üzere zaten hoşnut değildi ama onu asıl rahatsız eden şeyin Hannibal hakkında bildiği ya da fark ettiği gerçekler olduğu bu bölümde ortaya çıktı. Hannibal FBI’a katıldığını söylerken keyfi yüzünden okunuyordu. Fakat FBI soruşturması için Dr. Bedelia Du Maurier’in kendisi hakkında vereceği ifadeye ihtiyacı vardı. Bu konuşma sırasındaki gerginlik ve Dr. Bedelia Du Maurier’in korku ve gerilim dolu o son yutkunuşu her şeyin farkında olduğunun küçük bir göstergesiydi.
Dr. Bedelia Du Maurier: Etrafında bir şeffaflık duvarı oluştururken beni senin için yalan söyleyecek konuma sokuyorsun. Yine.
Dr. Hannibal Lecter: Sadece benim için yalan söylemiyorsun.
Dr. Bedelia Du Maurier: Bu FBI macerası daha ne kadar sürecek?
Dr. Hannibal Lecter: Sanki Jack Crawford'ın hakkımda senden daha çok şüphesi varmış gibi söylüyorsun.
Dr. Bedelia Du Maurier: Jack Crawford senin neler yapabileceğini bilmiyor.
Dr. Hannibal Lecter: Bunu sen de bilmiyorsun.
Will Graham’in yokluğunda köpekleri de Alana’ya kalmıştı. Köpekler uyum sağlamaya başlamışken bir tanesinin (Winston) sürekli Will ile yaşadığı eve gitmesi beni de çok duygulandırdı. Alana onlarla ilgilenirken Will’e de savunma şansının olduğunu anlatmaya çalışıyordu. Bunları bilinç dışı yaptığını ve bu eylemlerden sorumlu tutulamayacağını söylerken Will’in bunları yaptığına inandığını da açık etmişti. Will, Alana’dan anılarını geri getirmesi için yardım istedi ama bunu isterken ne tür bir anı ile karşılacağından habersizdi. Will’in zihni imgelerle dolu bir bulamaçtı, bunları birleştirmek ve bir gerçekliğe oturtmak hiç de kolay değildi.
Will Graham, imgeler cehenneminde boğulacak gibiydi.
Hannibal, Will Graham’in yeni psikiyatisti Frederick’ten Alana Bloom görüşmesinin detaylarını alırken yine sofradaydı. Bu defaki sofra ise etsiz ve Hannibal için kötü haberler aldığı bir sofraydı. Will’in anılarının geri gelme olasılığı Hannibal’i germişti.
Dr. Frederick Chilton: Farkında mısın; en sevdiği konuşma konusu sensin. "Hannibal, Hannibal, Hannibal." Tabii benimle değil ama dinleyen herkesle bunu konuşuyor. Herkese senin bir canavar olduğunu söylüyor.
Dr. Hannibal Lecter: Bu durumda psikopat bir katille yemek yiyorsun demektir, Frederick.
Frederick’cim ciddiye almadın ama sonra “vay efendim beni niye yediler?” olmasın lütfen.
Eve geri dönen sadece Winston değildi, Jack Crawford da kendini Will’in eski evinde gerçeği ararken bulmuştu. Gerçek neydi? Will suçlu muydu? Hasta mıydı? Yoksa hata mı yapıyorlardı? Alana ile konuşurken ikisinin kafasından bu sorular geçiyordu. Crawford, Will’in yanına gittiğinde Will’i değil kendini ikna ediyor gibiydi. Will ise canhıraş Hannibal’in bir canavar olduğunu sessizce haykırıyordu.
Will Graham: Aradığın zeki psikopat ben değilim.
Bölüm sonunda Dr. Hannibal’i yalnızlığı ile başbaşa bırakırken cesetlerden renk paleti oluşturan katilin kanımızı donduran eserini gördük. Kafama kazınan bu son sahne ile çaresizliği iliklerimde hissedip korku denizine daldım o anda. Hannibal bir kez daha gerilimin hakkını vererek başından sonuna kadar diken üstünde oturttu ve son sahnesiyle de darbeyi indirdi. Yaşarken kendi bedeninde hapsolmayı hissetmek nedir bu bölümde tam anlamıyla tecrübe ettim.
İkinci bölüm ilk bölümden daha da vurucu olacak görüşündeyim. ÖzetliYorum’lara bekliyorum, geç kalmayın.
